Bij de meisjesnaam Blerta krijg je associaties met een grote
dikke Bertha die blèrt, maar het mooie meisje dat ik in Italië ontmoette was
superslank (in mijn ogen is dat te mager) en zeer voorkomend.
Blerta was van Albanese komaf en is op 7-jarige leeftijd met
haar ouders en de andere 3 kinderen van het gezin gevlucht van Albanië naar
Griekenland. Haar vader wilde een goede toekomst opbouwen en heeft er 3 jaar
over gedaan om naar Canada te mogen emigreren. In hun geval kwam je daar alleen
voor in aanmerking als je een universitaire studie met succes had afgerond en 3
jaar relevante werkervaring had. Na 3 jaar papierwerk vertrok de hele familie
met het vliegtuig naar Canada in de wetenschap, dat ze aan de grens zonder
opgaaf van reden zouden kunnen worden teruggestuurd. Haar vader bibberde van
angst, dat dit ondanks zijn inspanningen toch zou kunnen gebeuren maar het liep
goed af. Blerta is inmiddels begin 20, studeert aan een universiteit en heeft
de Canadese nationaliteit.
Als Nederlander kijk ik hier van op. Wij zijn dat anders
gewend. Zulk hard optreden verwacht je niet. Maar toch is Canada een keurige
democratie, een vooraanstaand lid van de internationale gemeenschap,
topleverancier van blauwhelmen voor de Verenigde Naties, lid van de
Commonwealth, een van de bevrijders van Europa. Een zeer beschaafd en consciëntieus
land!
In Nederland lees ik krantenberichten over asielzoekers die
na een ellenlange en voor ons kostbare procedure weigeren het land uit te gaan,
of die het onmenselijk vinden om zich elke dag even te gaan melden. Dat hebben
die asielzoekers allemaal niet zelf bedacht natuurlijk, want die vinden de
Canadese behandeling zeer voor de hand liggend. We veroorzaken dat zelf,
doordat ze geïndoctrineerd worden met het liedje van Dire Straits: Money for nothin’ door hulpverleners die
hiermee zelf gehersenspoeld zijn.
Mark Faasse
