Gele hesjes en het Romeinse Rijk

Helaas heb ik te weinig geschiedenis gehad op school, een euvel van de laatste tijd. Het verval van het grote Romeinse rijk zal bij iedereen wel wat losmaken, al is het alleen maar uit Asterix en de Romeinen. Het welvarende en goed ontwikkelde rijk viel ten prooi aan decadentie. Mensen waren met de verkeerde dingen bezig, ze hingen vissen zelfs sieraden om (een parallel met de Partij voor de Dieren).

We leven nu in een tijdsgewricht, waar welvaart alom is, maar duidelijk wordt, dat die op deze manier moeilijk vol te houden is. Oorzaken: gebrek aan grondstoffen, te veel aan ongelijke arbeidsvoorwaarden, CO₂ verontreiniging, overbelasting sociale voorzieningen.

Het is duidelijk, dat er aan verworven ‘rechten’ getornd wordt. Het duidelijkst zichtbaar is dit in Frankrijk, waar mensen in opstand komen tegen de verhoging van de dieselprijzen. Het beperkt hen in hun mobiliteit. Waarschijnlijk zijn er wel grotere problemen om je druk over te maken, maar hier was sprake van de spreekwoordelijke druppel die de emmer over laat lopen. De hogere accijns moet betaald worden, om de Tesla van de rijken te subsidiëren. (De problematiek in een notedop samengevat). En het ziet er niet naar uit dat deze trend stopt.

De Franse Revolutie  in 1789 (Liberté, Egalité, Fraternité) was een mijlpaal in de geschiedenis. De studentenopstanden in Parijs in 1968 zijn symbolisch voor de belangrijke veranderingen in politiek-bestuurlijk en sociaal opzicht van die tijd.

Na de bestormingen van de Bastille en de Sorbonne is het nu de beurt aan de Total tankstations. Maar die staan overal in Europa.

Helaas gaat een en ander gepaard met een portie geweld. Daardoor worden ook de politieke doelen die te rechtvaardigen zijn, geweld aan gedaan. Want op een dergelijke manier hoor je in onze samenleving geen debat te voeren. Dat zal via de kanalen van de politieke partijen dienen te lopen, maar die moeten daar dan ook voor open staan.

-->

Ik ben blij dat ik leukemie heb,

want dan heb je geen zware dood. Dat zei een Duitse vriendin van ons, liggend in een hospice in Italië. Ze verbleef er al een aantal weken en haar einde hier op aarde is nabij. Het valt niet mee om naar zo’n afscheid te gaan. Voor Marianne is de taalbarrière groter dan voor mij, en zij begroette onze vriendin met veel tranen. Ik begreep van haar man dat het een komen en een gaan was van mensen uit haar leven die een laatste groet kwamen brengen. Dat gaat met veel verdriet gepaard, maar onze vriendin heeft haar lot volledig geaccepteerd en gaat in een groot vertrouwen op God heel vredig haar einde tegemoet. Haar man, die een kleine 20 jaar jonger is, staat er ook zo in. In plaats van dat zij getroost wordt, moet zij al die relatief gezonde mensen troosten. De omgekeerde wereld. Sterk zijn noemt men dat en dat is ze, geestelijk volledig rijp, en in meerdere opzichten klaar met het leven, in een lichaam dat haar straks in de steek laat. We lieten haar leven de revue passeren. Zij is geboren in de oorlog in Poznan, haar moeder kwam uit Sint-Petersburg en vlak na de oorlog haalde een oom hen naar Frankfurt. Ze had een jongere broer die na de oorlog geboren was, en ze vertelde dat het een groot verschil maakt in welke omstandigheden je ter wereld komt.

Ik kan hier nog uitweiden over het prachtige gebouw van het hospice, op een prachtige plek, met een eveneens prachtig uitzicht over de Middellandse Zee. Een mooie gelegenheid om dood te gaan, maar er is straks wel een gemis.

Kunnen wij daar mee omgaan? Hebben wij een keus?

Een mens te zijn op aarde

in deze wereldtijd

dat is de dood aanvaarden

de vrede en de strijd,

Uit Lied 807 Liedboek 2013 Huub Oosterhuis