Verkrijgende verjaring

De meest normale vorm van verkrijging van een onroerende zaak is als je iets contracteert, betaalt en dan door het kadaster op je naam krijgt. Het kan echter ook zo zijn, dat iemand al jaren (minimaal 10 jaar) iets gebruikt alsof het zijn eigendom is en dat het dan achteraf in eigendom wordt verkregen, zonder dat de oorspronkelijke eigenaar daar dan nog iets over te zeggen heeft.
Zoets bestaat niet alleen in Nederland, maar ook in Italië. Ik heb daar een benedenwoning (niet zo bijzonder; ik heb het gekocht voor de prijs van 2 garageboxen) en daar zit een terras aan vast, boven de grond van de bovenburen. Ik ben al bijna 2 jaar eigenaar, maar gisteren kwam ik de bovenbuurman voor het eerst tegen. Deze is er maar 2 keer per jaar.
Hij begon een heel verhaal tegen mij, dat ik geen eigenaar was van het terras, dat hij daar een rechtszaak over had gevoerd met de vorige eigenaar en dat hij het deze zomer af zou breken.
Ik heb hem verteld dat ik het prettig vond dat ik hem ontmoette, en dat ik mijn terras wel erg op prijs stel vanwege de bezonning en het uitzicht op de Middellandse Zee. Voordat we verder gingen bekvechten vroeg ik hem eerst om zijn naam. Dat had ik al eerder geprobeerd, maar hij antwoordde niet op mijn briefjes in zijn postbus. Zijn naam was Diana (blijkbaar ook een voornaam voor mannen) Vito. Ik dacht gelijk aan de Amerikaanse filmster Danny de Vito, maar die is toch meestal wat lachwekkender. Hij is meer dan een kop kleiner dan mij, maar veel breder dan de Amerikaanse versie en hij wilde geen rechtszaak meer. Hij zou het dan wel met zijn knuisten beslechten dacht ik zo. Hij bleef maar uitvaren en vond degene van wie ik, en hij ook, gekocht had een kruising tussen een hond en een varken. Wat moet je doen in zo’n situatie. Ik bedacht dat ik nog wat mossels (jumbo van Prins & Dingemanse) mee genomen had van huis om de plaatselijke bevolking op mijn hand te krijgen en die heb ik toen overhandigd en zijn 20 jaar jongere Roemeense vrouw was er blij mee.
Een uurtje later kwam hij naar ons toe en vroeg ons of we bij hem wilden lunchen. Dat is typisch Italiaans heb ik vernomen. Je hebt grote ruzie met iemand en vervolgens nodigen ze je ergens voor uit. We kregen een pasta in eigen gemaakte bouillon. In zijn open haard had hij bistecca Fiorentina gemaakt. Hij had ook nog heel lekkere kazen en varkenswangen. Bij de koffie nog ’n grappa.
In Italië gaat het altijd over eten en de wereld zag er inmiddels toch een stuk beter uit.
Ik kan een stuk grond van hem kopen, hij wil de fundering van het gezamenlijke woonblok verstevigen en we krijgen zijn entree op de begane grond cadeau, als hij aan de buitenkant een nieuwe toegangstrap mag maken.

Rare jongens die Italianen (vrij naar Asterix), maar wel leuk.

Mark Faasse