Verkiezingsverontwaardiging

Dit woord leerde ik van een oud-lid van de Tweede Kamer. Van Dale kent het nog niet. Het is een vorm van selectieve verontwaardiging, die zich voordoet in verkiezingstijd.

Ook in de kleine gemeente op ons mooooie eiland doet het zich voor. Een van de kenmerken is, dat men verontwaardigd is over iets, wat niet tot het eigen beleidsterrein hoort. Zoals dat bezuinigingen de sociaal zwakkeren niet mogen treffen, of dat de termijnen in de planologische procedures te lang zijn. Allemaal beleid van het rijk. Het geeft niet wat je er over roept, want het doet er toch niet toe. Je kunt makkelijk voor dit soort voorstellen zijn, want het kost je geen geld. Het is gratis, en daarmee gratuit. Een paar krantenkoppen zijn je beloning en dat is mooi meegenomen in verkiezingstijd.

In Amsterdam doen ze zoiets in de overtreffende trap. Sex doet het altijd goed in de publiciteit en Lodewijk Asscher komt daarom met het voorstel om de minimumleeftijd van dames die op de Wallen werken te verhogen van 18 naar 23 jaar. Waarschijnlijk een goede aanpak van een probleem en vervolgens landelijk nieuws, op tv en radio.
In Nederland hebben we overal belangengroepen van, dus die van de pooiers kwam, uitgesproken in onferfalst Amsterdams, met het bericht dat mannen van 18 wel militair mogen worden en hun leven in gevaar brengen als ze uitgezonden worden. Zij constateren een rechtsongelijkheid.
Daarmee komt men op voor een van de twee grootste belangengroepen in Nederland, die van de mannen. En ondanks dat ik indertijd afgekeurd ben (niet op S5 overigens) voel ik me dan toch eigenlijk ook wel gewoon een beetje medezielig, achteraf.
Maar dat is niet erg, want als we allemaal zielig zijn, is niemand meer zielig.

Mark Faasse