15 cl Hoegaarden

Soms ben je verrast dat je zo plezierig als klant geholpen wordt. Een poosje geleden dronk ik een biertje op de luchthaven van Brussel. Een zeer beleefde jongeman, vermoedelijk noordafrikaans van huis uit, vroeg of ik een grote of een medium wilde. Nu heb ik altijd wel dorst, maar het was nog vroeg, dus doe maar een medium, maakte ik hem duidelijk. Met voldoening stelde ik vast dat hij het glas op zijn Engels voltapte, bijna geen schuim. Het was wel meer dan 2 keer zo duur als wat je in een Belgisch cafeeke betaalt, maar je weet, op een luchthaven zijn de prijzen altijd hoog. Een glas van 33 cl wat bijna overloopt van fris smakelijk witbier is prettig als je nog een tijdje moet wachten. Toevallig keek ik later op het kassabonnetje en zag ik, dat daar een glas van 50 cl Hoogaarden in rekening was gebracht. Mijn aanvankelijke blijheid over de klantvriendelijkheid sloeg om in teleurstelling en sarcasme over het gemiddelde uurloon dat een groot bedrijf als een luchthaven uit wil betalen.

Denk nu niet, dat je dat alleen in België overkomt. Ik rijd regelmatig naar het midden van het land, vanwege mijn lidmaatschap van de NVM en als ik dan op de terugweg weer lang onderweg ben, vind ik dat ik mijn fileleed mag compenseren met een gehaktstaaf uit de automatiek bij een benzinestation. Gelukkig leest Marianne mijn vrouw mijn blogs niet, dus komt ze er niet achter dat ik me daaraan bezondig. Je mag er meestal zelf een saus bij doen, en ik maak dan zelf een combinatie van fritessaus en mosterdsaus. Ik kan het iedere hongerige automobilist aanraden. Onlangs was echter de fritessaus op, maar er was een alleraardigste dame aan het schoonmaken, die het euvel spontaan constateerde en direct zei dat ze een volle emmer fritessaus ging halen. Daar wil ik wel even op wachten, maar dat duurde zo lang, dat mijn gehaktstaaf koud begon te worden. Ik kon ook niet om hulp vragen aan de kassa achter de kogelvrije ramen, vanwege de rij die er voor stond. Dus koos ik maar eieren voor mijn geld.

Als je klantvriendelijk wil opereren, moet je dat van het begin tot het eind doen. Zo hadden we onlangs tijdens een NVM-vergadering een discussie over de website funda. Deze site is zeer populair onder woonconsumenten en dat wil de directie daarvan graag zo houden. Maar de concurrentie ligt steeds op de loer. Niet iedere makelaar vindt, om begrijpelijke reden als je je eigen toko moet runnen, dat iedere andere aanbieder van onroerende zaken zo maar toegang tot funda mag krijgen. Aan de andere kant, als je wil blijven excelleren op de consumentenmarkt geldt er maar 1 ding: doen wat de klant vraagt. Een collega uit het Gooi herinnerde de vergadering er nog eens fijntjes aan, dat we een aantal jaren geleden ons denkpatroon gingen veranderen van pandgericht naar klantgericht. Klant is Koning! Dat geldt des te meer in de huidige ‘uitdagende’ tijd.

Mark Faasse

Grappa of grapje

Op een van onze ontdekkingsreizen in Ligurië kwamen we in Ceriana een huiskamerrestaurant tegen met 3 tafels. We hebben daar lekker gegeten en gedronken. De wijn was door de eigenaar gemaakt. De olijfolie was van eigen olijven en bij de koffie kwam hij met een eigengestookte grappa. Die mocht hij echter niet verkopen, maar hij schonk hem wel in. Voor zover mijn Italiaans dat toestaat begreep ik dat hij geen vergunning voor destillaten heeft. Dat maakt het des te lekkerder, want al sinds Adam en Eva oefent de verboden vrucht aantrekkingskracht uit.
Om te tonen dat hij het echt zelf gedestilleerd had, liet hij een alambic zien, een apparaat dat in Nederland verboden is, tenzij je accijns betaalt aan de overheid.
Nu heb ik een hekel aan overvloedige regelgeving, maar dit was dan toch een van de voordelen. De grappa mocht niet verkocht worden, en daarom werd die gratis ingeschonken. Geen grapje.
Het is zelfs de vraag of het echte grappa was, want als er geen accijns voor betaald is, kun je je afvragen of het zo wel mag heten. Ik heb pas weer in het kader van mijn permanente educatie onder het gehoor van een jurist vertoefd, en die zij dat het niet gaat om de echte werkelijkheid, maar om de juridische werkelijkheid.

Zo zien we dat regelgeving los komt te staan van de echte werkelijkheid. Een goede vriend van me zegt altijd, dat als een regel niet werkt, je die af zou moeten schaffen. Wat echter gebeurt is, dat er dan nog meer regels bijgemaakt worden. En als die ook niet werken dan……. Daarmee krijgt regelgeving de functie van het in stand houden van de bureaucratie. Dus als we eerst de regels schrappen, dan zal ook de bureaucratie verdwijnen.

Vandaag kwamen megagrote hogescholen zoals InHolland negatief in het nieuws. Er is onderzoek gedaan naar het HBO, en het bleek dat op diverse fronten kleine hogescholen, vaak van confessionele signatuur, maar ook een IVA in Driebergen, veel beter scoorden, dan de grote lesfabrieken, waar zelfs het lesgeven niet lukt, gezien de teruggang in contacturen.

Klein is fijn; geef mij maar dat restaurantje met 3 tafels.

Mark Faasse