Huis onder water

Zeeuwen denken hierbij terug aan de ramp in 1953 of de inundatie van Walcheren in 1944. Het is echter een term die ik kort geleden in het FD tegen kwam. Het betekent dat de hypotheekschuld hoger is dan de waarde van de woning. Als je dan je huis verkoopt, moet je geld meenemen naar de notaris; zo noemen we dat in makelaarskringen. De checklist van de NVM gaat er ook op in. Het vergt extra aandacht van de verkopend makelaar, want de bank ziet graag dat de complete schuld afgelost wordt bij verkoop.

Ga er vanuit, dat er op dit moment in Nederland enkele honderdduizenden woningen onder water staan. Woningen die gekocht zijn in de periode van 2005 tot 2008 en die inclusief 6% overdrachtsbelasting en overige kosten gefinancierd zijn. In die jaren werden er meer dan 200.000 woningen jaarlijks verkocht, maar ik veronderstel, dat niet iedereen maximaal gefinancierd heeft, of anderszins een potje (depot) heeft naast de hypotheekschuld. Zolang die mensen niet gaan verkopen en netjes hun hypotheekrente betalen is er niks aan de hand.

In de nasleep van de vorige crisis (1978-1982) ben ik begonnen in de makelaardij. Ik had ook mijn eerste eigen woning gekocht op het toppunt van de markt en verkocht die in 1983 met 10% verlies en als ik de verbouwingen nog eens meeneem, komt daar nog 10% bovenop. Overdrachtsbelasting en andere kosten (nog eens 10%) zitten daar niet bij. Het bijzonder grote voordeel was, dat mijn beperkte budget toen toereikend was voor een prachtige nieuwe woning. Ik kon hierdoor een hele goede ‘upgrade’ realiseren. Van sociale woningbouw naar de sjiekste wijk van Vlissingen.

Toentertijd waren er ook huizenbezitters die moesten verkopen en zij bleven met restschulden zitten van tienduizenden guldens. Een bedrag van HFL 50.000 was geen uitzondering. De Westland Utrecht Hypotheekbank was toen een van mijn opdrachtgevers en ik kan een uitspraak van mijn contact nog goed herinneren: Huiseigenaren die intelligent met de omstandigheden omgingen hadden een net zo grote restschuld, maar er gebeurden geen ongelukken mee. Er werden afbetalingsregelingen gemaakt, of de schuld werd bijgeschreven bij een nieuwe hypotheek. De rente daalde ook en zo ontgroeiden veel woningbezitters de crisis.

Overigens stond op enig moment ook de WUH onder water en die is toen gered door ING. Mijn boodschap voor mensen met natte voeten is om open te communiceren met de geldverstrekker en makelaar om zo te voorkomen dat het water tot aan de lippen stijgt. Het is noodzakelijk dat banken zich hierbij coulant opstellen.

Mark Faasse

Delay & Pray

Pas geleden hoorde ik deze remedie om uit de financiële crisis te komen. Geen besluiten nemen, pappen en nathouden en bidden dat het op termijn wel goed zal komen.
Dat is toch enkele toontjes lager dan toen minster De Jager (overigens een goeie gozer) meer dan een jaar geleden stoer aankondigde dat de Grieken een flinke rente zouden gaan betalen en voor pakweg 50 miljard (Euro: geen Drachme) aan bezittingen zouden verkopen. Het zou de Nederlandse belastingbetaler geen geld kosten, want we leenden niet uit, maar stonden garant. We zouden er ook nog wel een miljardje aan over houden. Toen al kon je op je klompen aanvoelen dat de Grieken dit nooit zouden gaan redden. Daarvoor hoef je geen economie gestudeerd te hebben, alleen weten hoe de wereld in elkaar steekt. Die harde voorwaarden hebben niet lang stand gehouden en de rekening wordt alsnog gedeponeerd bij de belastingbetaler en de pensioenfondsen.

Ik ben niet opgegroeid met Delay & Pray, maar met het degelijke Ora et Labora. Naast bidden ook werken en juist niet uitstellen. De Europese regeringsleiders hebben hun geloofwaardigheid verloren met het nemen van maatregelen die geen maatregelen bleken te zijn. Iets doen is beter dan niets doen, maar voor Merkel en Sarkozy tellen de komende verkiezingen zwaarder en dat maakt hen onmachtig om iets te doen. Griekenland rolt langzaam maar zeker naar de rand van de afgrond. Op dit moment is de rentestand van 2-jarige Griekse obligaties 45%. Deze situatie is natuurlijk onhoudbaar. Het is bijzonder spijtig voor de gewone Griek, die het kind van de rekening wordt. Waar moeten die oude in het zwart geklede omaatjes straks hun gezondheidszorg van betalen?

Deze week kwam er een economische outlook van de Rabobank uit. Dat was niet zo best, maar werd op een vreemde manier besloten met de niet ter zake doende conclusie, dat we gezond waren en goed opgeleid en ons daarmee gelukkig moeten prijzen. In die optiek is het zo, dat de Grieken doorgaans beter weer hebben dan wij, en veel meer mooie eilanden. Daar moeten ze het dan maar mee doen, maar het is ook niet niks.

Mark Faasse

Gouden Handdruk

Er is nog steeds geld te veel in Nederland. Al een jaar of 10 roept de politiek (ik heb er in mijn termijn als lid van Provinciale Staten ook aan meegedaan) dat de salarissen in de publieke sector naar beneden moeten. De Balkenende norm is de max. Een poosje geleden las ik een artikel in het Financiële Dagblad waarin gesignaleerd werd dat er maar weinig van terecht kwam. De meest uiteenlopende redenen werden genoemd, waarom het allemaal in dit specifieke geval niet mogelijk was om een salaris te verlagen. De meest verdienende ziekenhuisdirecteur was Paul Smits, en dat kwam omdat hij hard moest werken aan een fusie.
Zijn Maasstad ziekenhuis kwam negatief in het nieuws, omdat er enkele tientallen mensen overleden zouden zijn aan een ziekenhuisbacterie. Vorige week bleek uit onderzoek dat er 3 mensen hierdoor overleden waren en in 10 andere gevallen was er onduidelijkheid.
Meneer Smits heeft inmiddels afscheid moeten nemen van zijn baan, met een gouden handdruk van 2,5 ton. Dat is een van de consequenties van een jaarsalaris van 3,5 ton. Ze hadden hem beter minder kunnen betalen en vragen of hij bij zijn core-business bleef. Hoe lang accepteren we dit soort dingen nog?

Mark Faasse