Staat er met grote letters op een spandoek bij
de Frans-Italiaanse grens vlak voor de ingang van Menton. Aan de Italiaanse
kant, aan de oever van de Middellandse Zee is een tentenkamp opgericht waarin
voornamelijk Afrikanen verblijven, die de oversteek naar Italië hebben gemaakt
en verder Europa in willen trekken.
In het Italiaanse dorpje waar we graag
verblijven was sprake van een bestuurscrisis. Op een bevolking van nog geen 200
mensen werden daar onaangekondigd 30 jonge mannen in een groot huis neergezet.
Een eerste bijeenkomst van hen met de dorpelingen liep uit de hand, maar de
burgemeester organiseerde met de priester een ‘Cena Etnica’, een diner, waar
wij ook aan deelnamen.
De eerste avond dat we in het dorp aankwamen,
zagen we een dronken Afrikaan over straat wankelen. Maar ’s zondags in de kerk
was er ook een die zong in het koortje. Dat compenseert dan weer.
Die mannen in de kracht van hun leven hebben
niets te doen, vaak hangen ze rond het gemeentehuis, waar ze gratis wifi
hebben. Ze hebben allemaal een keurige smartphone of kleine tabletcomputer. Ze
zien er goed uit; van sommigen zou je denken dat het profvoetballers zijn.
Er zitten ook mannen uit Bangla Desh bij, en
die kunnen heerlijk koken, zo proefden we tijdens het diner, dat in een oude
leegstaande kerk georganiseerd werd. Onze tafelgenoten waren niet spraakzaam,
ze waren aan erg bezig met hun smartphone en hielden de oortjes daarvan in. Ze zeiden
dat ze uit Ghana kwamen en gaven politiek correcte antwoorden; hadden niet
betaald voor hun overtocht, maar daar voor gewerkt en wilden in Italië aan het
werk. Nu is de werkgelegenheid in Italië niet geweldig en de sociale
voorzieningen zijn niets vergeleken met Nederland. In ‘ons’ dorpje in Italië
werken mensen van buiten de EU in de horeca. Uit Albanië en Moldavië. Blijkbaar
kan dat er allemaal, maar in de werkgelegenheid die die mannen zoeken, is
veelal reeds voorzien. Ik ga er van uit, dat ze naar Noord-West Europa willen
trekken.
Ik sprak ook met Luciana, een mooie Italiaanse
vrouw, met een hart van goud, die vrijwilligerswerk deed in Ventimiglia. Daar
zijn veel vluchtelingen, ze krijgen er bed, bad en brood en per maand 70 Euro.
Ze doen daar blijkbaar wel allemaal aan vrijwilligerswerk, 6 dagen per week, 6
uur per dag. Ze was er trots op, dat die mannen niet bedelden. Ik ging de
discussie met haar aan, maar toen vroeg ze aan mij, of ik een oplossing wist,
want die mannen zijn er nu eenmaal. Ik stond met mijn mond vol tanden, want ik
heb die niet. We spreken wel over mensen.
Wat Luciana doet is beter dan de linkse
subversieve elementen die van de migranten gebruik maken om hun wereldorde aan
ons op te dringen, middels o.a. het tentenkamp bij de grens, met kreten als ‘No
Borders’ en ‘Eat the Rich’.
Mark Faasse
