want dan heb je geen zware dood. Dat zei
een Duitse vriendin van ons, liggend in een hospice in Italië. Ze verbleef er
al een aantal weken en haar einde hier op aarde is nabij. Het valt niet mee om
naar zo’n afscheid te gaan. Voor Marianne is de taalbarrière groter dan voor
mij, en zij begroette onze vriendin met veel tranen. Ik begreep van haar man
dat het een komen en een gaan was van mensen uit haar leven die een laatste
groet kwamen brengen. Dat gaat met veel verdriet gepaard, maar onze vriendin
heeft haar lot volledig geaccepteerd en gaat in een groot vertrouwen op God
heel vredig haar einde tegemoet. Haar man, die een kleine 20 jaar jonger is,
staat er ook zo in. In plaats van dat zij getroost wordt, moet zij al die
relatief gezonde mensen troosten. De omgekeerde wereld. Sterk zijn noemt men
dat en dat is ze, geestelijk volledig rijp, en in meerdere opzichten klaar met
het leven, in een lichaam dat haar straks in de steek laat. We lieten haar leven de revue passeren. Zij is geboren in
de oorlog in Poznan, haar moeder kwam uit Sint-Petersburg en vlak na de oorlog
haalde een oom hen naar Frankfurt. Ze had een jongere broer die na de oorlog geboren
was, en ze vertelde dat het een groot verschil maakt in welke omstandigheden je
ter wereld komt.
Ik kan hier nog uitweiden over het prachtige
gebouw van het hospice, op een prachtige plek, met een eveneens prachtig
uitzicht over de Middellandse Zee. Een mooie gelegenheid om dood te gaan, maar
er is straks wel een gemis.
Kunnen wij daar mee omgaan? Hebben wij een
keus?
Een mens
te zijn op aarde
in deze
wereldtijd
dat is
de dood aanvaarden
de vrede
en de strijd,
Uit Lied 807 Liedboek 2013 Huub Oosterhuis
