Dit is een goede website voor iedereen die
zelf of in de omgeving met kanker te maken krijgt. Bij mij is enige tijd
geleden een melanoom geconstateerd, een plekje op de huid, dat kanker in het
lichaam verspreidt via de lymfeklieren. Iemand uit mijn omgeving, van mijn
leeftijd, is daardoor overleden. Ik werd gebeld en zag het nummer van de
huisarts in de display. Ik dacht gelijk ‘foute boel’ en toen ik bij de huisarts
kwam zei ze ’ik heb slecht nieuws voor u’. De dermatoloog zei: ‘dat zijn geen
goede berichten’. De chirurg gebruikte geen inleidende zin. Ik was steeds bang
dat ze me niet de hele waarheid vertelden en vroeg daar telkens naar, maar ze
waren volkomen open en gaven een inschatting van mijn kansen.
Ik heb dat zonder enige emotie ondergaan,
terwijl normaal gesproken het water me bij de minste associatie in de ogen
staat. Ik mailde aan mijn broers en zus dat ik nu aan de beurt was en dat ik er
klaar voor was. Ik lees nl. elke morgen Psalm 91 en daarin zegt God ‘ik zal je
redding zijn’.
Ondanks de kalmte doet het onbewust wat met
je. Je hebt wel eens dat er steeds een liedje door je hoofd speelt en bij mij
was dat geen popsong maar ‘Jeruzalem dat ik bemin, wij treden uwe poorten in’
uit Psalm 122 en dat kun je ook zien als dat je de hemel ingaat, dus dood bent.
Toen ik bij de dermatoloog vandaan kwam, reed
ik een deukje in mijn auto, terwijl ik toch parkeersensoren heb, die flink
geluid maken voordat het mis gaat. Onderweg naar de chirurg moest ik mijn auto
langs de kant van de weg zetten, omdat ik forse hartkloppingen kreeg; ik had
die nog nooit gevoeld. Allemaal
zaken die zich afspelen, zonder dat je daar zelf invloed op hebt.
Als voorzitter van de NVM geef je ook een
soort onderscheiding bij jubilea. Zo moest ik bij iemand die 40 jaar makelaar
was een beeldje brengen. Hij had van te voren tegen mij gezegd dat hij
longkanker had. Ik zat bij hem aan een kopje koffie en toen zei hij me, dat hij
al 22 jaar geleden kanker had. Ik zeg, dat klinkt mij als muziek in mijn oren.
Deze uitspraak is natuurlijk van een ongekende impertinentie, maar ik heb de
man mijn situatie uitgelegd.
Vorige week werd het melanoom weggehaald; ik
heb daar wel 5 weken op moeten wachten en met name mijn vrouw heeft daar slecht
van geslapen. Gelijk werd een poortwachterklier onderzoek gedaan. Je kunt er
voor kiezen om dat niet te doen, maar ik verkies kennis van de realiteit boven in onzekerheid verkeren. Zo’n onderzoek is niet zonder
risico, want ondanks dat de operatie goed verlopen was, kreeg ik complicaties. Rillend van de kou werd ik 4 dagen later opgenomen in
het ziekenhuis en kwam terecht op de Acute Opname Afdeling.
Je wordt dan geconfronteerd met dingen waar je
liever niet bij stil staat. Het
ziekenhuis ken ik eigenlijk alleen maar van onderzoeken en bezoeken aan
anderen. Vanmorgen las ik in de krant het overlijdensbericht van een vrouw die
bij mij op de kamer gelegen heeft. Daar moet je als verplegend personeel ook
maar mee om kunnen gaan. Het zou niets voor mij zijn, maar ik heb een hoge mate
van professionaliteit en betrokkenheid ervaren van de zusters en de enkele broeder
die soms onder grote druk hun werk moeten doen.
Gistermorgen toen ik nog in mijn ziekenhuisbed
lag, kwam de chirurg met de uitslag van het onderzoek, eerder dan verwacht en
ik was er niet op berekend. Het was een goede uitslag, er waren geen
uitzaaiingen geconstateerd en toen ik het hoorde kwamen voor het eerst de
tranen. Mijn vertrouwen in God is groot, maar ik weet ook, dat genezing niet
verzekerd is. Ik ga wekelijks naar de kerk; daar word je geen beter mens van,
maar het is wel goed voor je. In ieder geval heb ik er veel steun van.
Kanker is een nare ziekte, je kunt jezelf goed
voelen en toch ernstig ziek zijn. Je gaat er ook niet zomaar aan dood; bij
sommige hart- of vaatproblemen heb je geen kans. Een man ouder dan 50 moet
alert zijn op zijn prostaat. Kanker daaraan is de #1 killer-disease voor
mannen. Ik heb er altijd rekening mee gehouden, dat zoiets mij kan overkomen,
ondanks dat mijn lichaam prima functioneert. Een bericht dat je een melanoom hebt, maakt dat je wel anders
in het leven staat. Je gaat meer genieten van de natuur, het lekkere eten en
krijgt ook meer oog voor het lijden van anderen. Ik vind dat je er een
completer mens van wordt.
Ik word nu ook ervaringsdeskundige van het
brede scala aan zorg in onze samenleving. En kwam in aanraking met de
vrijwilligers die er ook voor je willen zijn. Op de operatiedag werd ik
opgevangen door een vroegere buurvrouw van me en toen ik bij de tweede opname
uit het toilet kwam, stond opeens een nicht van me voor me. Er zijn gelukkig
veel mensen die zonder dat er iets tegen over staat anderen willen helpen.
Met alle apparaten en witjassen om me heen
dacht ik aan de stakkers op een berghelling in Nepal die verstoken zijn van
zorg. Ook in onze ellende hebben wij het nog goed.
Er speelt weer een liedje door mijn hoofd, van
Emerson, Lake & Palmer uit de jaren ‘70: Lucky Man.
Mark Faasse
